Op Facebook zit ik in verschillende groepen en communities van en voor hondeneigenaren en mensen die zich interesseren in honden. Sommige mensen leer je snel kennen, omdat ze veel posten, veel actief of beheerder zijn. Eén van die personen heeft vorige week afscheid moeten nemen van zijn hond, na een slopende ziekte. En net wanneer je dacht dat het allemaal rond een afscheid draait...
Vandaag is het een week geleden dat hij afscheid heeft moeten nemen van zijn trouwe viervoeter. Iedereen die al eens een dier verloren is waar hij/zij erg aan gehecht was weet dat het verdriet niet meteen over is. Zeker die eerste weken is er voor alles terug een eerste keer. Een eerste keer wandelen zonder X, eerste keer geen eten moeten klaarzetten, eerste keer wakker worden zonder begroeting van X, de leegte die achter blijft.
Maar je moet voort. Sommige mensen vinden steun in het onmiddellijk kiezen van een nieuwe hond, anderen hebben dan weer tijd nodig om het verlies te verwerken voor ze het aankunnen om terug een hond in huis te halen. Ik ga ervan uit dat je zelf aanvoelt of en wanneer het tijd is. Nu goed, om terug te keren naar het verhaal. Een week geleden dus, ik zie nog een bericht voorbijkomen ter nagedachtenis van X. Sta er even stil bij en scroll dan door. Plots trekt een ander bericht mijn aandacht. Een nieuwe hond ter adoptie bij een asiel dat ik ook volg. De hond lijkt sprekend op X én heeft dezelfde naam! Ik lees verder en merk dat het om een jonge hond gaat, zelfde kruising als X, zelfde kleur, zelfde blik,... Of zo leek het op dat moment voor mij. Ook al ken ik hem niet persoonlijk, besluit ik toch een bericht te sturen naar het baasje van X. Hij vraagt me om het bericht naar hem door te sturen. En ja, hij was ervan aangedaan. De gelijkenis is treffend, meer nog. De adoptiehond werd binnengebracht in het asiel de dag dat X is gestorven. Hij postte het bericht op zijn wall en er kwamen massaal veel reacties. Dit kan geen toeval zijn. Veel mensen stelden voor om er eens naartoe te gaan, en om te kijken of de klik er is. Als die er zou zijn, zou het toch wel duidelijk zijn. In ieder geval ging iedereen ervan uit dat dit alles wel allemaal heel erg toevallig is. En ook al wil ik mezelf niet bijgelovig noemen, dit soort verhalen (waar ik zelf getuige van ben) doen me toch eens nadenken. Ik hoop in ieder geval dat het een mooie afloop kent, het zou een mooi kerstverhaal zijn.
Maar je moet voort. Sommige mensen vinden steun in het onmiddellijk kiezen van een nieuwe hond, anderen hebben dan weer tijd nodig om het verlies te verwerken voor ze het aankunnen om terug een hond in huis te halen. Ik ga ervan uit dat je zelf aanvoelt of en wanneer het tijd is. Nu goed, om terug te keren naar het verhaal. Een week geleden dus, ik zie nog een bericht voorbijkomen ter nagedachtenis van X. Sta er even stil bij en scroll dan door. Plots trekt een ander bericht mijn aandacht. Een nieuwe hond ter adoptie bij een asiel dat ik ook volg. De hond lijkt sprekend op X én heeft dezelfde naam! Ik lees verder en merk dat het om een jonge hond gaat, zelfde kruising als X, zelfde kleur, zelfde blik,... Of zo leek het op dat moment voor mij. Ook al ken ik hem niet persoonlijk, besluit ik toch een bericht te sturen naar het baasje van X. Hij vraagt me om het bericht naar hem door te sturen. En ja, hij was ervan aangedaan. De gelijkenis is treffend, meer nog. De adoptiehond werd binnengebracht in het asiel de dag dat X is gestorven. Hij postte het bericht op zijn wall en er kwamen massaal veel reacties. Dit kan geen toeval zijn. Veel mensen stelden voor om er eens naartoe te gaan, en om te kijken of de klik er is. Als die er zou zijn, zou het toch wel duidelijk zijn. In ieder geval ging iedereen ervan uit dat dit alles wel allemaal heel erg toevallig is. En ook al wil ik mezelf niet bijgelovig noemen, dit soort verhalen (waar ik zelf getuige van ben) doen me toch eens nadenken. Ik hoop in ieder geval dat het een mooie afloop kent, het zou een mooi kerstverhaal zijn.