Nog even tijd voor Beau haar parkour-training om een berichtje te schrijven. Dit keer over Moppytje, een vriendinnetje van Beau, van wie ik heel lang baasje ben geweest en die ik ook heel graag (heb) (ge) zie (n).
Waarom ineens dit bericht over Moppy? Gewoon omdat ik ze daarnet heb teruggezien na heel lange tijd. Ze leek me duidelijk nog te kennen aan haar overenthousiaste begroeting te zien :).
Moppy (Oochigea's Hamytosis) is een whippetje van +- 8 jaar. Ik ben haar ooit gaan halen bij een fokker toen ze 1 jaar was. Een heel lief ding, enorm zachtaardig, met duidelijk een eigen mening. Ze heeft ruim 5 jaar bij mij gewoond en mijn toenmalige partner. In het begin gingen we vaak naar de renbaan omdat ze daar veel plezier uit haalde. Maar om te kunnen presteren op de renbaan moest ze in de week ook veel trainen (lange wandelingen, lopen,...) en al snel bleek dat moeilijk combineerbaar met dagdagelijkse taken. Ook was de renbaan niet dichtbij, we moesten minimum 1u30 minuten rijden voor we er waren, en dan kon ze max. 2 keer een rondje lopen. Dus dat werd snel afgebouwd.
Maar met of zonder de uitstapjes naar de renbaan, Moppy bleef even gelukkig. Het is een hond die zich heel makkelijk aanpast aan de omstandigheden. Ga je veel wandelen? Het is ok, blijf je liever thuis? Dat is ook ok. Maar toch kan ze er enorm van genieten om wandelingen te maken en eens lekker los te lopen op een open terrein.
Toen ik ze daarnet terugzag na zo'n lange tijd werd ik toch even stil. Gewoon al het idee dat ze me nog kende, en hoe grijs ze was geworden! Maar nog altijd even lief en aanhankelijk. Ik vroeg me ook meteen af hoe ze op Beau zou reageren. Ze kennen elkaar wel maar na zo'n tijd ben ik toch benieuwd. Beau heeft trouwens de meeste van haar goede manieren te danken aan Moppytje :).
Moppy (Oochigea's Hamytosis) is een whippetje van +- 8 jaar. Ik ben haar ooit gaan halen bij een fokker toen ze 1 jaar was. Een heel lief ding, enorm zachtaardig, met duidelijk een eigen mening. Ze heeft ruim 5 jaar bij mij gewoond en mijn toenmalige partner. In het begin gingen we vaak naar de renbaan omdat ze daar veel plezier uit haalde. Maar om te kunnen presteren op de renbaan moest ze in de week ook veel trainen (lange wandelingen, lopen,...) en al snel bleek dat moeilijk combineerbaar met dagdagelijkse taken. Ook was de renbaan niet dichtbij, we moesten minimum 1u30 minuten rijden voor we er waren, en dan kon ze max. 2 keer een rondje lopen. Dus dat werd snel afgebouwd.
Maar met of zonder de uitstapjes naar de renbaan, Moppy bleef even gelukkig. Het is een hond die zich heel makkelijk aanpast aan de omstandigheden. Ga je veel wandelen? Het is ok, blijf je liever thuis? Dat is ook ok. Maar toch kan ze er enorm van genieten om wandelingen te maken en eens lekker los te lopen op een open terrein.
Toen ik ze daarnet terugzag na zo'n lange tijd werd ik toch even stil. Gewoon al het idee dat ze me nog kende, en hoe grijs ze was geworden! Maar nog altijd even lief en aanhankelijk. Ik vroeg me ook meteen af hoe ze op Beau zou reageren. Ze kennen elkaar wel maar na zo'n tijd ben ik toch benieuwd. Beau heeft trouwens de meeste van haar goede manieren te danken aan Moppytje :).
Ik voel de vragen al komen van waarom ze dan nu niet meer bij mij woont. Daar ga ik liever niet gedetailleerd op in. Een verandering op persoonlijk vlak was de aanzet. Om kort te zijn ben ik moeten verhuizen. In eerste instantie zijn Moppy en Beau met mij mee verhuisd, maar na een tijdje bleek de situatie niet houdbaar. Om een of andere reden klikte het niet meer tussen Beau en Moppy en daarom is Moppytje terug gegaan naar van waar ze kwam.
Het afscheid daarnet ging redelijk snel, en toen ik naar de auto stapte hoorde ik ze nog nablaffen. Of dat nu op mij was of op iets anders weet ik niet, al gaat mijn romantische geest ervan uit dat het op mij was. En dat was best pijnlijk. Ik hoop dat ze niet denkt dat ik haar vergeet want ik denk nog bijna elke dag aan haar, en het was een moeilijke beslissing om haar te laten gaan. Maar waar ze nu is leeft ze als een prinsesje denk ik, met nog 2 andere windhonden. Ze zal in ieder geval niets te kort komen!
Bedankt Myrianne en Jean-Paul om zo goed voor haar te zorgen.
Het afscheid daarnet ging redelijk snel, en toen ik naar de auto stapte hoorde ik ze nog nablaffen. Of dat nu op mij was of op iets anders weet ik niet, al gaat mijn romantische geest ervan uit dat het op mij was. En dat was best pijnlijk. Ik hoop dat ze niet denkt dat ik haar vergeet want ik denk nog bijna elke dag aan haar, en het was een moeilijke beslissing om haar te laten gaan. Maar waar ze nu is leeft ze als een prinsesje denk ik, met nog 2 andere windhonden. Ze zal in ieder geval niets te kort komen!
Bedankt Myrianne en Jean-Paul om zo goed voor haar te zorgen.