Sinds een tijdje volg ik terug workshops met Beau. Gewoon om met haar bezig te zijn en omdat ze ook eens in andere omgevingen met andere honden zou komen. Maar sinds we herbegonnen zijn lijkt het niet zo goed meer te lopen als vroeger. Beau is zoals ze het zo mooi verwoorden 'reactief' geworden, of in de ogen van vele mensen 'ze valt uit naar andere honden'.
Als er nu één ding is dat ik niet zou willen voor mijn hond is dat ze zou uitvallen naar andere honden. Je kan je dus voorstellen dat dat de laatste tijd zwaar op me doorweegt. Is het mijn fout? Ligt het aan Beau? Ligt het aan god-weet-wat? Ik weet het niet.
Beau is nooit agressief geweest, nu ook niet trouwens, ze valt gewoon uit. Het valt wel op, nu we aan zee zijn dat ik zelf ook minder ontspannen rondloop. Ik ben meestal aan het rondkijken of er geen grote honden met lang haar in de buurt zijn. Ja , dat is het type waar ze het moeilijk mee heeft. Als er dan zo'n type ons pad zal kruisen spoor ik Tim, mijn man, al snel aan om de lijn stevig vast te houden. Tim is daar allemaal veel losser in, hij geeft op die momenten vertrouwen aan Beau, iets waar ik niet meer toe in staat lijk te zijn.
Gisteren zijn we langs het strand geweest waar honden ook toegelaten zijn deze tijd van het jaar. Beau had enkel haar korte lijn aan dus ik stelde meteen voor om niet OP het strand te gaan, loslaten was geen optie. Nog voor ik het door had liep Beau echter al los... Tim en mijn schoonbroer waren al met haar met het balletje aan het spelen terwijl mijn schoonzus en ik achter kwamen. Ik was al licht aan het panikeren en mijn best aan het doen om de boel nog te coördineren en in goede banen te leiden maar niemand trok er zich iets van aan. Gelukkig maar, dankzij hen heeft Beau heerlijk kunnen zwemmen en rennen. Langzaamaan werd ook mijn aandacht afgeleid van het 'gevaar' en lag mijn focus meer op Beau, of beter, hoe zij aan het genieten was. De sfeer werd meer ontspannen en ik maakte enkele leuke filmpjes. Tot plots bij het laatste filmpje de toon terug omsloeg. Het filmpje eindigt met mijn stem die steeds herhaalde : 'Tim, pas op! Roep Beau terug! Pas op! Duitse herder! Pas op! Roep ze terug! Beau!'. Het klinkt nog belachelijker dan dat het geschreven staat. Blijkbaar was er een Duitse herder afgekomen op Beau haar balletje. Probleem. Hartslag van normaal naar alarmerend. De seconden dat beide honden aan elkaar zaten te snuffelen leken voor mij minutenlang te duren. En dat baasje van die herder, die deed niets. Onvoorstelbaar in mijn ogen! Ik kon alleen maar denken 'haal uw beest toch weg van de mijne, straks wordt ze levend gevild!' Want ja... reactieve hond...
In realiteit stond die herder Beau gewoon te besnuffelen, wat normaal is bij honden. Beau liet het toe en wachtte af. De herder maakte avances om samen te spelen maar daar had Beau duidelijk geen zin in dus kwam ze mooi terug naar ons gelopen. Er viel letterlijk een pak van mijn schouders. Niet alleen omdat er geen gevecht was ontstaan maar ook omdat ik voor de eerste keer sinds lang een normale communicatie zag tussen Beau en een andere hond. Geen nerveus gedoe maar een vriendelijke begroeting. Dat gaf me ook weer meer vertrouwen in Beau. Vanaf vandaag ga ik dus proberen om een goede uitkomst voor ogen te houden en niet meer te panikeren op voorhand.
Laat ik er tussen haakjes ook bijzeggen dat Beau al 2 jaar meegaat naar de zeehondenwandeling in Den Haan, tot hier toe zonder conflicten.
Dit bewijst voor mij nog maar eens dat je vertrouwen moet hebben en moet geloven in de dingen waar je achter staat. Loslaten was de sleutel, en iedereen is er gelukkiger van geworden.
Beau is nooit agressief geweest, nu ook niet trouwens, ze valt gewoon uit. Het valt wel op, nu we aan zee zijn dat ik zelf ook minder ontspannen rondloop. Ik ben meestal aan het rondkijken of er geen grote honden met lang haar in de buurt zijn. Ja , dat is het type waar ze het moeilijk mee heeft. Als er dan zo'n type ons pad zal kruisen spoor ik Tim, mijn man, al snel aan om de lijn stevig vast te houden. Tim is daar allemaal veel losser in, hij geeft op die momenten vertrouwen aan Beau, iets waar ik niet meer toe in staat lijk te zijn.
Gisteren zijn we langs het strand geweest waar honden ook toegelaten zijn deze tijd van het jaar. Beau had enkel haar korte lijn aan dus ik stelde meteen voor om niet OP het strand te gaan, loslaten was geen optie. Nog voor ik het door had liep Beau echter al los... Tim en mijn schoonbroer waren al met haar met het balletje aan het spelen terwijl mijn schoonzus en ik achter kwamen. Ik was al licht aan het panikeren en mijn best aan het doen om de boel nog te coördineren en in goede banen te leiden maar niemand trok er zich iets van aan. Gelukkig maar, dankzij hen heeft Beau heerlijk kunnen zwemmen en rennen. Langzaamaan werd ook mijn aandacht afgeleid van het 'gevaar' en lag mijn focus meer op Beau, of beter, hoe zij aan het genieten was. De sfeer werd meer ontspannen en ik maakte enkele leuke filmpjes. Tot plots bij het laatste filmpje de toon terug omsloeg. Het filmpje eindigt met mijn stem die steeds herhaalde : 'Tim, pas op! Roep Beau terug! Pas op! Duitse herder! Pas op! Roep ze terug! Beau!'. Het klinkt nog belachelijker dan dat het geschreven staat. Blijkbaar was er een Duitse herder afgekomen op Beau haar balletje. Probleem. Hartslag van normaal naar alarmerend. De seconden dat beide honden aan elkaar zaten te snuffelen leken voor mij minutenlang te duren. En dat baasje van die herder, die deed niets. Onvoorstelbaar in mijn ogen! Ik kon alleen maar denken 'haal uw beest toch weg van de mijne, straks wordt ze levend gevild!' Want ja... reactieve hond...
In realiteit stond die herder Beau gewoon te besnuffelen, wat normaal is bij honden. Beau liet het toe en wachtte af. De herder maakte avances om samen te spelen maar daar had Beau duidelijk geen zin in dus kwam ze mooi terug naar ons gelopen. Er viel letterlijk een pak van mijn schouders. Niet alleen omdat er geen gevecht was ontstaan maar ook omdat ik voor de eerste keer sinds lang een normale communicatie zag tussen Beau en een andere hond. Geen nerveus gedoe maar een vriendelijke begroeting. Dat gaf me ook weer meer vertrouwen in Beau. Vanaf vandaag ga ik dus proberen om een goede uitkomst voor ogen te houden en niet meer te panikeren op voorhand.
Laat ik er tussen haakjes ook bijzeggen dat Beau al 2 jaar meegaat naar de zeehondenwandeling in Den Haan, tot hier toe zonder conflicten.
Dit bewijst voor mij nog maar eens dat je vertrouwen moet hebben en moet geloven in de dingen waar je achter staat. Loslaten was de sleutel, en iedereen is er gelukkiger van geworden.